Obawiam się, że niektórzy nie zrozumieją, o czym mówimy. Mamy przecież demokrację, paszporty w domach itd., a my rozmawiamy o braku w naszej Ojczyźnie wolności i niepodległości…

Bo to nie jest Polska naszych marzeń, o którą walczyliśmy w czasach pierwszej Solidarności i o której pisał w swojej książce Jarosław Kaczyński – nie za taką Polskę oddawali tysiącami życie Powstańcy Warszawscy, nie za taką Polskę poniósł męczeńską śmierć Błogosławiony Ksiądz Jerzy Popiełuszko, nie o takiej Ojczyźnie, Polsce Naszych Marzeń, rozmawiałem po wielokroć z przyjaciółmi, którzy zginęli w Smoleńsku. Powiem teraz coś, o czym nie mówiłem dotąd nikomu: Oni liczyli się z tym, że mogą zginąć.

Jak to rozumieć? Liczyli się z tym, że mogą ponieść najwyższą ofiarę za swoją działalność dla Polski?

Dokładnie tak. Moi przyjaciele, którzy zginęli w Smoleńsku, czasami mówili o tym, że za podjęcie misji, którą przyjęli – Budowę Polski Naszych Marzeń – być może dane im będzie zapłacić cenę najwyższą. Pamiętam takie spotkanie, w którym mówili wprost: „oni nas kiedyś za to wszystko zabiją”. Nie mówili „za co wszystko”, nie precyzowali owych „onych”, ale dla nas, uczestników tego spotkania, było oczywiste, że mówimy o ludziach, którzy nie mogą znieść pewnej wizji Polski – Polski wolnej i niepodległej. Przyjaciele, których straciłem w Smoleńsku byli, niczym przywoływane w „Testamencie” Juliusza Słowackiego „kamienie przez Boga rzucane na szaniec”, mieli świadomość, że znajdują się na pierwszej linii walki o Polskę. Także Pan Prezydent, Lech Kaczyński, miał tę świadomość i wynikające z niej poczucie zagrożenia, które powodowało, że nie czuł się bezpiecznie w swoim własnym kraju…

Skąd u Prezydenta Lecha Kaczyńskiego poczucie zagrożenia, o którym Pan mówi? Czy były jakieś przesłanki, które to poczucie uzasadniały?

Pamiętam, jak po wygranych wyborach prezydenckich, ale jeszcze przed zaprzysiężeniem, Lech Kaczyński wyjechał na krótkie wakacje do Włoch. Choć miał już wówczas ochronę BOR, funkcjonował w stanie zagrożenia – w sytuacji, którą trudno krótko uzasadnić, bo składało się na nią wiele pozornie drobnych niuansów, ale która była niemal fizycznie odczuwalna. Dziś wiemy, że nie był to stan irracjonalny, że w tamtym czasie istniały plany, by za wszelką cenę nie dopuścić do zaprzysiężenia Lecha Kaczyńskiego na prezydenta. Jeden z pomysłów, o którym informowały media, mówił o rzekomo planowanym zamachu Al Kaidy w dniu zaprzysiężenia, co miało stanowić pretekst do uniemożliwienia bądź choćby opóźnienia Lechowi Kaczyńskiemu podjęcia powierzonej mu przez Naród misji. Wówczas jeszcze się to nie udało…To nie była zresztą jedyna sytuacja zagrożenia, o której opowiadał mi Pan Prezydent. Niedługo po wyborach parlamentarnych – w wyniku których władzę przejęła Platforma Obywatelska – w siedzibie Prezydenta pojawili się żołnierze z bronią wyposażoną w ostrą amunicję. Nic sobie nie robiąc z immunitetu najwyższego urzędu w państwie weszli jak do siebie i zabrali z siedziby Lecha Kaczyńskiego dokumenty, które ich interesowały.

Co mogło się zdarzyć, gdyby wówczas została podjęta próba zatrzymania tych uzbrojonych żołnierzy?

Ależ chodzi właśnie o to, że taka próba w ogóle nie została podjęta! Nikt im nie przeszkodził, nikt nie stanął w obronie Prezydenta Polski. Tak naprawdę to właśnie wówczas Leszek zrozumiał, jak iluzoryczne i kruche jest jego bezpieczeństwo. To właśnie wówczas zrozumiał – jak mówił – że „ci ludzie” nie pozwolą mu na wypełnienie jego misji, a już na pewno nie na reelekcję.

Jak Pan sądzi, co wydarzyło się w Smoleńsku?